در تعمید، شبان کلیسا آب را بر سر کودک می‌ریزد و او را به نام پدر و پسر و روح‌القدس تعمید می‌دهد. اگر این کار در کودکی برای کسی انجام نشده باشد، می‌تواند در بزرگسالی انجام گیرد. امّا چرا؟
عیسی خود فرمان داد که مردم را تعمید دهند، و فرمود که انسان از راه تعمید شاگرد او می‌گردد. هنگامی که تعمید می‌یابیم، عطایای عظیمی را دریافت می‌کنیم که مسیح بر صلیب برای ما فراهم ساخت. او حق فرزندخواندگی خدا را به ما عطا کرده است. در تعمید، آمرزش، نجات و حیات جاودان به‌سان هدیه‌ای الهی به ما بخشیده می‌شود. کتاب‌مقدس می‌گوید که در تعمید، ما به خون مسیح پوشانده می‌شویم؛ و از آن پس، پناه و امنیت خود را در شخص عیسی مسیح و در کار او بر صلیب می‌یابیم.
این پرسش طبیعی است که چگونه ریختن اندکی آب می‌تواند چنین برکات عظیمی به‌همراه داشته باشد. امّا خدا وعده داده است که در هنگام تعمید عمل می‌کند: او وعده داده که شخص تعمید یافته را به فرزندخواندگی خود بپذیرد، گناهان او را بیامرزد و او را نجات بخشد. خدا این راه را مقرر کرده است تا آنچه عیسی مسیح به‌دست آورده، به ما عطا فرماید. بی‌گمان در این حقیقت که خدا دقیقاً از همین طریق عمل می‌کند، حکمتی شگرف نهفته است.
«پس بروید و همۀ قومها را شاگرد سازید و ایشان را به نام پدر و پسر و روح‌القدس تعمید دهید و به آنان تعلیم دهید که هرآنچه به شما فرمان داده‌ام، به جا آورند. اینک من هر روزه تا پایان این عصر با شما هستم!»
(متی 19:28-20).
من سال‌ها پیش تعمید یافته‌ام. امروز چه معنایی دارد؟ یا آیا اصلاً معنایی دارد؟
برای من، تعمید حقیقتی بس عظیم است. هنگامی که کودک بودم و تعمید یافتم، نیازی نبود کاری کنم، چیزی بدانم، توانایی‌ای داشته باشم، موفق شوم یا تغییر کنم؛ نه اندکی و نه ذره‌ای. خدا مرا همان‌گونه که بودم پذیرفت؛ بی‌آنکه کاری کرده باشم، بی‌آنکه توانی در خود داشته باشم یا بهتر شده باشم. من عادل شمرده شدم، زیرا عیسی برای من مرد و مجازاتی را که سزاوار آن بودم بر خود گرفت و مرا با خدا آشتی داد. آن زمان چنین بود و امروز نیز چنین است. این است معنایی که تعمید همواره به من یادآوری می‌کند.
ما می‌توانیم هر صبح به خود یادآور شویم که تعمید در حقیقت چه معنایی دارد: من همان‌گونه که هستم، از آنِ خدا هستم و راهی آسمانم. همان‌گونه که هستم، می‌توانم بر عیسی تکیه کنم. تعمید برای ما شادی و سپاس به ارمغان می‌آورد، و این خود نیرویی است تا به‌سان مسیح زیست کنیم و، هرچند اندک، در ارادهٔ خدا گام برداریم.
کتاب‌مقدس تعلیم می‌دهد که ما تنها به فیض نجات می‌یابیم. نجات به فیض یعنی این‌که ما فرزند خدا هستیم بی‌آنکه شایستگی‌اش را به‌دست آورده باشیم. و این‌که همان‌گونه که هستیم به آسمان می‌رسیم. همهٔ این‌ها به‌خاطر عیسی مسیح است. هر کس که تعمید یافته و به عیسی مسیح ایمان دارد، به فیض نجات خواهد یافت.
«زیرا به فیض و از راه ایمان نجات یافته‌اید - و این از خودتان نیست، بلکه عطای خداست»
(افسسیان 8:2).
شما که به ایمان مسیحی علاقه‌مند هستید و هنوز تعمید نگرفته‌اید، شاید در اندیشه باشید که آیا باید تعمید بیابید یا خیر. و پاسخ این است: بله، باید. شایسته است با شبان یا دفتر یکی از کلیساهای لوتری تماس بگیرید. در همراهی با شبان، اصول بنیادین ایمان را خواهید آموخت، و پس از آن می‌توانید تعمید بیابید.
و یا شاید مایل باشید تعمید بگیرید، اما امکانش برایتان فراهم نباشد. شاید هنوز زیر سن قانونی باشید و والدینتان اجازهٔ تعمید ندهند. با این همه، می‌توانید به عیسی مسیح ایمان داشته باشید، حتی اگر تعمید نیافته باشید. به محض آنکه خود توانستید در این باره تصمیم بگیرید، برای تعمید درخواست کنید.
حال اگر شما فرزندی دارید که هنوز تعمید نگرفته است، آیا باید این کودک تعمید یابد؟ بله. با شبان یا دفتر کلیسا تماس بگیرید و برای تعمید او هماهنگی‌های لازم را انجام دهید.
«پطرس بدیشان گفت: «توبه کنید و هر یک از شما به نام عیسی مسیح برای آمرزش گناهان خود تعمید گیرید که عطای روح‌القدس را خواهید یافت. زیرا این وعده برای شما و فرزندانتان و همۀ کسانی است که دورند، یعنی هر که خداوندْ خدای ما او را فرا خوانَد»
(اعمال رسولان 38:2-39).
کتاب‌مقدس می‌گوید که برای نجات، انسان نیازمند تعمید و ایمان است. ما نباید آنچه را خدا در این باره فرموده است نادیده بگیریم، زیرا در غیر این صورت در خطر بیرون ماندن از کار نجات‌بخش او خواهیم بود. از این‌رو، شایسته است فرزندان خویش را به تعمید بسپاریم و خود نیز، اگر هنوز تعمید نیافته‌ایم، آن را با ایمان فروتنانه بپذیریم.
ضمنا کتاب‌مقدس بیان می‌کند که برخی بدون تعمید نجات یافته‌اند. در روز جمعهٔ عظیم، عیسی به جنایتکاری که بر صلیب در کنارش بود فرمود که همان روز با او در فردوس خواهد بود؛ و آن مرد هرگز تعمید نیافته بود. خدا می‌تواند بیرون از ابزاری که خود مقرر کرده نیز عمل کند و قادر است بی‌تعمید هم نجات بخشد. امّا این استثنای الهی به ما اجازه نمی‌دهد فرمان تعمید را که دریافت کرده‌ایم نادیده بگیریم. ما مسیحیان به تعلیمات عهد جدید پایبندیم: در تعمید است که انسان مسیحی می‌شود و به جمع فرزندان خدا درمی‌آید. و امّا دربارهٔ کودکی که بی‌تعمید از جهان می‌رود، تنها می‌توانیم بگوییم که او در دستان خدای رحیم ماست.
«هر که ایمان آوَرَد و تعمید گیرد، نجات خواهد یافت. امّا هر که ایمان نیاورد، محکوم خواهد شد»
(مرقس 16:16).
کتاب‌مقدس به‌روشنی می‌آموزد که تعمید نه نیازمند تکرار است و نه شایستهٔ آن، زیرا تعمید تنها یک‌بار برپا می‌شود و برای همیشه معتبر می‌ماند. حتی اگر انسانی پس از تعمید روی از خدا برتابد، اعتبار تعمید او از میان نمی‌رود. در هر زمان می‌تواند به سوی پدر بازگردد، زیرا او همواره در انتظار است. و بازگشت به آغوش او هرگز مستلزم تعمیدی تازه نیست.
با این حال، کسانی هستند که خواهان تعمید دوباره‌اند یا حتی بار دیگر تعمید یافته‌اند، و نیز کسانی که دیگران را بار دوم تعمید می‌دهند. بسیاری از ایشان چنین می‌پندارند که اگر کسی در کودکی تعمید یافته باشد، آن تعمید حقیقی نیست. این ادعایی بس سنگین است؛ زیرا معنایش آن خواهد بود که شما اصلاً تعمید نیافته‌اید و در نتیجه مسیحی هم نیستید. برخی می‌گویند اگر شخص در هنگام تعمید درنیابد که تعمید یافته است، آن عمل نمی‌تواند تعمیدی واقعی باشد. امّا حقیقت این است که تعمید، کاری است از خدا؛ و کار خدا هرگز به اندازهٔ فهم و ادراک انسان وابسته نیست. ما هرگز درنیافتیم که چه رخ داد آن‌گاه که عیسی برای ما بر صلیب جان داد - ما حتی در آن زمان وجود نداشتیم - امّا آن عمل همچنان از خدا بود و مایهٔ نجات ما.
از این‌رو، تعمید نباید تکرار شود. کسی که بار دوم تعمید یافته است، راهی نادرست رفته است. امّا هر که خطا کرده باشد، همواره این فرصت را دارد که گناهان خویش را نزد خدا اعتراف کند و آمرزش او را بطلبد. و خدا، آنانی را که توبه می‌کنند و ایمان دارند که عیسی مسیح همهٔ گناهان همهٔ انسان‌ها را بر صلیب کفاره داده است، می‌بخشاید.
مسیحیان شام مقدس را مطابق فرمان عیسی برپا می‌دارند. هر بار که این آیین برگزار می‌شود، کلماتی که عیسی در هنگام برپایی شام مقدس فرمود، خوانده می‌شود. این کلمات از کتاب‌مقدس گرفته شده‌اند، جایی که روایت می‌کند در اورشلیم، در واپسین شبی که عیسی پیش از مرگ خود با شاگردانش بود، چه رخ داد. در همان شب، عیسی با شاگردان خویش شام مقدس را به‌جا آورد و به آنان فرمود که پس از آن شب نیز این آیین را پیوسته ادامه دهند.
در شام خداوند چنین گفته می‌شود که نان، بدن عیسی مسیح است و شراب، عهد جدید در خون او. در انجیل متی، عیسی همچنین فرمود که آن شراب خونِ اوست. از این‌رو، بدن و خون عیسی در جایی که شام مقدس برپا می‌شود، به‌راستی حاضر است. عیسی در نان و شراب به شکلی یگانه و اسرارآمیز حضور دارد. ما با او ملاقات می‌کنیم و او با ما روبه‌رو می‌شود. پس اگر می‌اندیشید که کجا باید بروید تا به عیسی مسیح نزدیک شوید، در شام خداوند شرکت کنید. این است راز عظیم شام خداوند: عیسی همان‌جا حاضر است و در وجود ما عمل می‌کند.
در شام مقدس ممکن است چندان احساس نکنیم که حقیقتاً با عیسی مسیح روبه‌رو شده‌ایم؛ امّا احساسات ما هرگز مانع نمی‌شوند که او به ما نزدیک شود. او درست همان‌طور که وعده داده، در شام مقدس حاضر است؛ و حضور او وابسته به احساسات ما نیست. او وعده داده که در شام مقدس حاضر باشد ـ نان، بدن اوست و شراب، خون او.
«چون هنوز مشغول خوردن بودند، عیسی نان را برگرفت و پس از شکرگزاری، پاره کرد و به شاگردان داد و فرمود: «بگیرید، بخورید؛ این است بدن من.» سپس جام را برگرفت و پس از شکرگزاری آن را به شاگردان داد و گفت: «همۀ شما از این بنوشید. این است خون من برای عهد [جدید] که به‌خاطر بسیاری به جهت آمرزش گناهان ریخته می‌شود»
(متی 26:26-28).
در شام مقدس ما با خودِ عیسی مسیح ملاقات می‌کنیم، و این دیدار سرشار از برکت است. رسالت یگانهٔ نجات‌دهندهٔ ما این است: او می‌آمرزد. در این آیین مقدس، عیسی آنچه را در مرگ خویش به دست آورد با ما به اشتراگ می‌گذارد. مرگ او کفّارهٔ همهٔ گناهان جهان شد و آمرزشی عطا کرد که برای تمامی انسان‌ها و برای همهٔ زمان‌ها بسنده است.
مارتین لوتر، که ژرف‌اندیش در کتاب‌مقدس بود، در پاسخ به پرسش «فایدهٔ شام مقدس چیست؟» چنین گفت: «در این آئین مقدس، همهٔ گناهان ما آمرزیده می‌شود؛ زندگی و سعادت می‌یابیم؛ زیرا هر جا آمرزش گناهان باشد، همان‌جا زندگی و سعادت نیز حاضر است».
هر مسیحی که به وعده‌های کتاب‌مقدس ایمان دارد و در شام مقدس شرکت می‌کند، بدن و خون مسیح را دریافت می‌نماید و بخشوده می‌شود. کتاب‌مقدس وعده داده است که در این آیین، خود عیسی آمرزش را عطا می‌کند. این حقیقت شاید بیش از اندازه ساده به نظر رسد، امّا رحمت خدا همین‌گونه است: ساده، مستقیم و بی‌واسطه؛ ما انسان‌ها خودمان آن را پیچیده می‌کنیم.
«هر که بدن مرا بخورَد و خون مرا بنوشد، حیات جاویدان دارد، و من در روز بازپسین او را بر خواهم خیزانید»
(یوحنا 54:6).
شام مقدس برای مسیحیانی است که تعمید یافته‌اند. در کلیسای لوتری، همهٔ کسانی که دورهٔ تعلیم ایمان را گذرانده و آیین تثبیت ایمان (تأییدیهٔ ایمان) را دریافت کرده‌اند، می‌توانند در شام مقدس سهیم شوند. بدین‌گونه اطمینان حاصل می‌شود که شرکت‌کنندگان معنای شام مقدس را درک کرده و تفاوت آن را با خوردن و نوشیدن معمول می‌دانند. همچنین کودکانی که در این باره تعلیم دیده‌اند، می‌توانند همراه والدین یا پدرخوانده و مادرخوانده خود در شام مقدس شرکت کنند. اما هر کس می‌تواند به محراب بیاید تا دعای برکت بر او خوانده شود.
گاه ممکن است شرکت در شام مقدس دشوار به نظر برسد. انسان با خود می‌اندیشد که «من به‌قدر کافی شایسته نیستم؛ باید بهتر و استوارتر در ایمان می‌بودم». امّا حقیقت چنین نیست. شام مقدس بر پایهٔ شایستگی ما نیست و تنها برای کامیابان این جهان نیست - درست برعکس - شام مقدس برای کسانی است که به آمرزش نیاز دارند. در این آیین، دوستدار و نجات‌دهنده، بر آنان که شکست خورده‌اند رحمت می‌آورد.
کتاب‌مقدس هشدار می‌دهد که ممکن است کسی بدن و خون مسیح را بخورد و بیاشامد، امّا این کار به داوری و محکومیت او بینجامد. این هشدار نخست متوجه کسانی بود که شام مقدس را بی‌حرمت برگزار می‌کردند؛ آنان نان و شراب مقدس را چنان در میان خوراک و نوشیدنی‌های دیگر مصرف می‌کردند که گویی اهمیتی ندارد، برخی حتی تا مستی می‌نوشیدند. پولس می‌نویسد: «پس هر که به شیوه‌ای ناشایسته نان را بخورد و از جام خداوند بنوشد، مجرم نسبت به بدن و خون خداوند خواهد بود». این سخن گاه به‌اشتباه چنین فهمیده شده است که گویا کسانی که به‌قدر کافی نیکو نیستند یا ایمانشان استوار نیست، نباید به شام مقدس نزدیک شوند. امّا مقصود چنین نیست.
«زیرا هر گاه این نان را بخورید و از این جام بنوشید، مرگ خداوند را اعلام می‌کنید تا زمانی که بازآید»
(اول قرنتیان 26:11).