مردم اغلب ارزش ما را براساس توانایی‌ها، مقام، دارایی‌های مالی، ظاهر و امثال آن تعیین می‌کنند. ممکن است احساس کنید که به‌اندازهٔ کافی خوب نیستید؛ به‌ویژه زمانی‌که امور زندگی مطابق انتظارات دیگران پیش نمی‌رود.
امّا ارزش و بهای حقیقی شما به هیچ‌یک از چیزهای گفته‌شده بستگی ندارد. هیچ انسانی حق ندارد ارزش شما را تعیین کند. تنها کسی که می‌تواند این کار را انجام دهد، خدایی است که شما را آفریده است. او شما را بی‌دلیل یا به‌طور تصادفی نیافرید، بلکه با هدفی معیّن و در محبت آفرید. کتاب‌مقدس به ما می‌گوید که خدا انسان را به صورت خود آفرید؛ و انسان عزیزترین آفریده در این جهان است.
شما به شگفتی و با اعجاز آفریده شده‌اید تا فرزند محبوب او باشید. شما یگانه‌اید و هیچ‌کس نمی‌تواند جای شما را در این جهان بگیرد. شما برای او چنان مهم هستید که پسر یگانه‌اش را فرستاد تا بر صلیب بمیرد و گناهان شما آمرزیده شود. نیازی نیست ارزش خود را به‌دست آورید؛ شما برای خدا بی‌حد و اندازه عزیز هستید، زیرا او شما را آفریده، به شما عشق ورزیده و شما را نجات داده است.
«تو را سپاس می‌گویم، زیرا عجیب و مَهیب ساخته شده‌ام؛ اعمال تو شگفت‌انگیزند، جان من این را نیک می‌داند»
(مزمور 14:139).
دعا: ای خدای پر جلال، یاریم ده تا خود را از دریچهٔ چشمان تو ببینم.
جهان آکنده از ناآرامی است. انتظارات گوناگون ما را مضطرب می‌سازند و اندیشهٔ ما را پریشان می‌کنند. ما مشتاق آرامش درونی هستیم و آن را به شیوه‌های گوناگون جست‌وجو می‌کنیم. امّا چرا به نظر می‌رسد هرگز آن را نمی‌یابیم؟
هم خبری خوب و هم خبری بدی برایتان دارم: آرامش را نمی‌توان در اعماق درونِ انسان پیدا کرد. هرقدر هم بر خویشتن تمرکز کنید، آن آرامش را نخواهید یافت. شاید بتوانید با روش‌های مختلف خود را موقتاً آرام کنید، امّا این تنها درمانی سطحی است و آرامشی پایدار به همراه ندارد. حتی اگر همهٔ عوامل بیرونیِ اضطراب و ناآرامی از میان برداشته شوند، باز هم آرامش حقیقی به دست نخواهد آمد.
در درون هر انسان خلأیی وجود دارد که تنها خدا می‌تواند آن را پر کند. خدا ما را برای زیستن با خود آفرید، و تا زمانی که جدا از او زندگی کنیم، از هدف راستین حیات خویش دور مانده‌ایم. حال گناه، رابطهٔ انسان و خدا را گسست و ما را در وضعیتی همچون جنگ با خدا قرار داد. با این همه، این نبرد را خدا از پیش پیروز شده است. عیسی با مرگ خود بر صلیب و قیامش از مردگان آن را درهم شکست. و اکنون، با ایمان به او، ما با خدا آشتی داده شده و در او آرامش می‌یابیم.
عیسی مسیح به شما آرامشی عطا می‌کند که حتی در میان آشوب‌های جهان نیز پایدار می‌ماند. هنگامی که با عیسی مسیح زندگی کنید، در پناه خدای قادر مطلق، ایمن خواهید بود. برای یاری رساندن به شما در این راه، او عطایای بسیاری بخشیده است: کتاب‌مقدس، دعا - چه در خلوت و چه در جمع -، عشاى ربانی، هم‌زیستی و مشارکت ایمانداران در جماعت، و نیز نعمت سرودها و پرستش روحانی که دل را قوت می‌بخشند.
«برای شما آرامش به جا می‌گذارم؛ آرامش خود را به شما می‌دهم. آنچه من به شما می‌دهم، نه چنان است که جهان به شما می‌دهد. دل شما مضطرب و هراسان نباشد»
(یوحنا 27:14).
دعا: ای خدای قدوس و پدر آسمانی، جان من در ناآرامی است. به فیض خویش مرا یاری فرما تا آرامش حقیقی را که تنها در توست بیابم.
خدا شما را دوست دارد ــ بله، خودِ شما را. شاید بپرسید از کجا می‌توانم مطمئن شوم؟ پاسخ ساده است: زیرا خدا در کتاب‌مقدس چنین می‌فرماید؛ و محبت او بی‌قید و شرط است نسبت به همه، از جمله شما.
محبت خدا تنها در واژه‌ها محدود نمی‌ماند؛ او با اعمال خود نیز ثابت کرده است که ما را دوست می‌دارد. کافی است درنگ کنیم و به آنچه خدا برای ما انجام داده است بیاندیشیم، آنگاه ژرفای بی‌کران محبت او بر ما آشکار خواهد شد.
در آغاز، رابطهٔ انسان با خدا رابطه‌ای بی‌نقص بود؛ هیچ‌گاه انسان در محبت خدا تردیدی به دل راه نمی‌داد. امّا سقوط بشر همه چیز را دگرگون ساخت و پیوند ما را با خدا گسست. با این حال، سقوط انسان هرگز محبت خدا را نسبت به ما کاهش نداد. محبت پدر آسمانی چنان عظیم و ژرف بود که خود برای ترمیم این گسست اقدام نمود. این محبت به کامل‌ترین شکل در دو هزار سال پیش آشکار گردید؛ آنگاه که پسر یگانهٔ خدا بر صلیب جان سپرد. مسیح بر مرگ فائق آمد تا گناه، دیگر مانع ارتباط ما با خدا نباشد. او جان داد تا ما وارث حیات جاودان شویم و تا ابد در آغوش محبت او ساکن گردیم.
«زیرا خدا جهان را آنقدر محبت کرد که پسر یگانۀ خود را داد تا هر که به او ایمان آوَرَد هلاک نگردد، بلکه حیات جاویدان یابد»
(یوحنا 16:3).
دعا: ای خداوند قدیر، از تو می‌طلبم که محبتت را در زندگی‌ام به حقیقت احساس کنم و با ایمانی استوار به آن باور داشته باشم.
خداوند وعده داده است که همهٔ دعاهایی را که به نام عیسی مسیح به حضور او آورده می‌شوند، خواهد شنید. دعا در نام عیسی مسیح بدین معناست که ما به او ایمان داریم و از این طریق با خدا پیوند می‌یابیم. ما به حضور خدا نزدیک نمی‌شویم با اتکا بر شایستگی‌های خود، بلکه با اعتماد به کار نجات‌بخش عیسی مسیح.
باید توجه داشت که خداوند همهٔ دعاها را می‌شنود، امّا این بدین معنا نیست که همواره مطابق انتظار ما پاسخ خواهد داد. خدا «ماشین اجابت دعا» نیست که هر آرزویی را برآورده سازد، بلکه پدری است که نیازهای فرزندان خود را نیکو می‌داند. او آنچه را که در پرتو جاودانگی برای ما بهترین است عطا می‌کند. از این رو، گاه دعای ما را با ردّ خواسته‌هایمان پاسخ می‌دهد. گاهی نیز ما را به انتظار می‌گذارد، و زمانی دیگر نیز پاسخی سریع و موافق می‌دهد.
ما به این حقیقت یقین داریم که هرگاه برای گناهان خود طلب آمرزش کنیم و نجات را بجوییم، پاسخ خدا بی‌درنگ «آری» است. این وعده را در کتاب‌مقدس می‌خوانیم، آنجا که خدا اعلام می‌کند آمرزش خویش را به آنانی که گناهان خود را با فروتنی اعتراف می‌نمایند عطا می‌کند.
«کدام‌یک از شما اگر پسرش از او نان بخواهد، سنگی به او می‌دهد؟ یا اگر ماهی بخواهد، ماری به او می‌بخشد؟ حال اگر شما با همۀ بدسیرتی‌تان، می‌دانید که باید به فرزندان خود هدایای نیکو بدهید، چقدر بیشتر پدر شما که در آسمان است به آنان که از او بخواهند، هدایای نیکو خواهد بخشید»
(متی 9:7-11).
دعا: ای خداوند قادر، گاه در دل می‌پرسم آیا دعای مرا می‌شنوی؟ امّا امروز تو را شکر می‌کنم، زیرا یقین دارم که می‌شنوی!