گناه را می‌توان به شیوه‌های گوناگون توضیح داد. گناه زمانی رخ می‌دهد که اندیشه‌ها، سخنان و رفتارهای ما سر به عصیان برداشته و از آنچه در نظر خدا درست و نیکوست دور می‌شوند. ویژگی مشترک همهٔ گناهان این است که آرام‌آرام ما را از زندگی و مقاصد الهی جدا می‌سازند. به‌طور خلاصه، گناه آن است که دل از خدا روی برگرداند. اصطلاح «گناه اصلی – گناه نخستین» به گرایشی در تمام انسان‌ها اشاره دارد که آنان را به سوی انتخاب نادرست سوق می‌دهد. این گرایش از ثمراتش شناخته می‌شود: اندیشه‌های شرور، اعمال ناپسند، سخنانی که ویران می‌کنند، و غفلت از انجام کارهای نیک.

گناه به زندگی آسیب زده و آن را به نابودی می‌کشاند؛ هم زندگی خودِ انسان را و هم زندگی دیگران را. این حقیقت در سرگذشت‌های بشری به‌وضوح دیده می‌شود. کلام خدا و ده فرمان، دست‌کم، معیاری روشن و استوارند که نشان می‌دهند انسان در حقیقت در چه موقعیتی در برابر خدا ایستاده است.

بر اساس کتاب‌مقدس، همه گناه کرده‌اند. هیچ‌یک از ما بی‌گناه نیست و هیچ‌کس نمی‌تواند از پیامدهای گناه بگریزد. گناه انسان را از خدا و قدوسیت او جدا می‌سازد. "مزد گناه مرگ است و جدایی جاودان از خدا". با این همه، انسان توانایی ندارد در برابر خدا خویشتن را رهایی بخشد؛ تنها خداست که قادر به انجام این کار است.

«این پارسایی که از خداست از راه ایمان به عیسی مسیح است و نصیب همۀ کسانی می‌شود که ایمان می‌آورند. در این باره هیچ تفاوتی نیست. زیرا همه گناه کرده‌اند و از جلال خدا کوتاه می‌آیند. امّا به فیض او و به واسطۀ آن بهای رهایی که در مسیح عیسی است، به‌رایگان پارسا شمرده می‌شوند»
(رومیان 22:3-24).

برای انسان دشوار است که درک کند قدرت گناه تا چه اندازه خطرناک است. اگر حقیقتاً می‌فهمیدیم که گناه چگونه زندگی را ویران می‌سازد، هرگز حتی به طرح چنین پرسش‌هایی نیز نمی‌اندیشیدیم.

گناه ما را از خدا، که بخشندهٔ حیات و نجات‌دهندهٔ ماست، جدا می‌سازد. پس چرا باید بر ضد او سر به شورش برداریم؟ او یگانه‌ای است که بی‌قید و شرط محبت می‌کند و بزرگ‌ترین قربانی را برای ما تقدیم نموده است.

گناه هم به خود فرد گناهکار و هم به کسانی که پیرامون اویند آسیب می‌رساند. اگر آگاهانه گناه ورزیم، در حقیقت همچون آن است که عیسی مسیح را بار دیگر بر صلیب میخکوب کرده‌ایم. عیسی به سبب خودخواهی و نافرمانی انسان جان سپرد! اگر بهای آمرزش گناهان خویش و آنچه عیسی مسیح برای ما متحمّل شد را دریابیم، دیگر هرگز نمی‌توانیم عامدانه راه گناه را برگزینیم.

گناه همواره جنایتی است بر ضدّ خودِ حیات، هرچند که ما نتوانیم آن را به چشم ببینیم. مهم است که بدانیم، گناه همواره پیامدهای خویش را دارد، خواه برای شخص گناهکار، خواه برای اطرافیان او.

اگر کسی آگاهانه و از روی انتخاب گناه کند، وجدان خود را لکه‌دار می‌سازد و به‌سرعت مجالی برای بی‌ایمانی پدید می‌آورد. در غسل تعمید، مسیحی از تاریکی به روشنایی منتقل می‌شود و به یاری خدا فراخوانده می‌شود تا با گناه و شرارت به پیکار برخیزد.

این حکم را مطابق با نبوّتهایی که پیشتر بر تو شد، به تو می‌سپارم تا به مدد آنها در نبردِ نیکو پیکار کنی، و به ایمان و وجدانی پاک متمسّک باشی، چرا که کِشتی ایمان بعضی با زیر پا نهادن آنها در‌هم شکسته است»
(اول تیموتائوس 18:1-19).

بخشیدن دیگران می‌تواند بسیار دشوار، و حتی ناممکن به نظر برسد. با این حال، کتاب‌مقدس به ما می‌آموزد که هم باید برای آمرزش خود طلب کنیم و هم دیگران را ببخشیم. در واقع، کتاب‌مقدس می‌گوید اگر ما دیگران را نبخشیم، خود نیز آمرزیده نخواهیم شد. پس چه باید کرد آنگاه که نبخشیدن و تلخی، دل ما را می‌فرساید و آرامش ما را می‌رباید؟

نخست، مهم است که این گناه را نزد خدا اعتراف کنیم. ما این موضوع را به حضور خدا می‌آوریم ـ اینکه قادر به بخشیدن نیستیم. آن‌‎گاه به واسطهٔ عیسی مسیح می‌توانیم باور داشته باشیم که این نیز آمرزیده می‌شود. در همان حال، از خدا می‌خواهیم که در رحمت خویش در درون ما کار کرده و ما را یاری دهد تا بتوانیم گذشت کرده و ببخشیم. تنها با فیض اوست که زخم‌های عمیق دل ما می‌تواند شفا یابد. همچنین می‌تواند مفید باشد که این موضوع را با شبان خود، شخصی مورد اعتماد، یا همان کسی که به ما آسیب رسانده است در میان بگذاریم.

بخشش تصمیمی است که ما می‌گیریم. امّا در سطح احساسی، این روند گاه می‌تواند طولانی باشد. گاهی ممکن است سال‌ها طول بکشد تا از تلخی دل رهایی یابیم. امّا لازم است که دل را از اندیشهٔ انتقام تهی سازیم.

«با یکدیگر مهربان و دلسوز باشید و همان‌گونه که خدا شما را در مسیح بخشوده است، شما نیز یکدیگر را ببخشایید»
(افسسیان 32:4).