کتاب‌مقدس از شیطان سخن می‌گوید، هرچند نه همیشه به‌طور مستقیم و آشکار. او همتای خدای نیکو یا نیرویی برابر و مخالف او نیست، بلکه خود بخشی از آفرینش خداست. دلیل ماهیت شریر شیطان به نظر همان علتی است که سبب سقوط انسان شد: غرور، یعنی آرزوی هم‌پایه بودن با خدا. از آنجا که خدا در مورد آفرینش خود اراده‌ای کامل دارد، مخالفت با آن اراده، شر مطلق است. بنابراین شیطان تجسّم بی‌خدایی و هر آن چیزی است که بر ضد خداست، هرچند او موجودی جسمانی نیست.

شیطان چگونه عمل می‌کند؟ کتاب‌مقدس تعلیم می‌دهد که شیطان در «فرزندان نافرمانی» کار می‌کند. هرگاه انسان از ارادهٔ خدا روی برمی‌تابد، در حقیقت خود را زیر فرمان دشمن خدا می‌نهد و در قلمرو او قرار می‌گیرد. امّا با اعتراف به عیسی مسیح به‌عنوان خداوند و نجات‌دهنده، انسان از آن قلمرو بیرون آورده می‌شود و به پادشاهی خدا منتقل می‌گردد.

«اسلحۀ کامل خدا را بر تن کنید تا بتوانید در برابر حیله‌های ابلیس بایستید. زیرا ما را کشتی گرفتن با جسم و خون نیست، بلکه ما علیه قدرتها، علیه ریاستها، علیه خداوندگاران این دنیای تاریک، و علیه فوجهای ارواح شریر در جایهای آسمانی می‌جنگیم»
(افسسیان 11:6-12).