بخشیدن دیگران می‌تواند بسیار دشوار، و حتی ناممکن به نظر برسد. با این حال، کتاب‌مقدس به ما می‌آموزد که هم باید برای آمرزش خود طلب کنیم و هم دیگران را ببخشیم. در واقع، کتاب‌مقدس می‌گوید اگر ما دیگران را نبخشیم، خود نیز آمرزیده نخواهیم شد. پس چه باید کرد آنگاه که نبخشیدن و تلخی، دل ما را می‌فرساید و آرامش ما را می‌رباید؟

نخست، مهم است که این گناه را نزد خدا اعتراف کنیم. ما این موضوع را به حضور خدا می‌آوریم ـ اینکه قادر به بخشیدن نیستیم. آن‌‎گاه به واسطهٔ عیسی مسیح می‌توانیم باور داشته باشیم که این نیز آمرزیده می‌شود. در همان حال، از خدا می‌خواهیم که در رحمت خویش در درون ما کار کرده و ما را یاری دهد تا بتوانیم گذشت کرده و ببخشیم. تنها با فیض اوست که زخم‌های عمیق دل ما می‌تواند شفا یابد. همچنین می‌تواند مفید باشد که این موضوع را با شبان خود، شخصی مورد اعتماد، یا همان کسی که به ما آسیب رسانده است در میان بگذاریم.

بخشش تصمیمی است که ما می‌گیریم. امّا در سطح احساسی، این روند گاه می‌تواند طولانی باشد. گاهی ممکن است سال‌ها طول بکشد تا از تلخی دل رهایی یابیم. امّا لازم است که دل را از اندیشهٔ انتقام تهی سازیم.

«با یکدیگر مهربان و دلسوز باشید و همان‌گونه که خدا شما را در مسیح بخشوده است، شما نیز یکدیگر را ببخشایید»
(افسسیان 32:4).