کتاب‌مقدّس به همهٔ پرسش‌ها پاسخ نمی‌دهد؛ بلکه تنها آنچه برای نجات بشر حیاتی است را بازگو می‌نماید. منشأ شرّ از جمله موضوعاتی است که در کتاب‌مقدّس کمتر دربارهٔ آن سخن رفته است.

فصول آغازینِ کتاب‌مقدس نشان می‌دهد که در بدو آفرینش، انسان از آزادیِ انتخاب میان نیکی و پلیدی برخوردار بود. جهان و انسانِ در آن نیک آفریده شدند، اما انسان، فریبِ وسوسه شیطان را خورد و به سویی گام نهاد که پلیدی را برگزید. کتاب‌مقدس همچنین یادآور می‌شود که شیطان خود مخلوقی است که خدای نیکو آفریده؛ در اصل او فرشته‌ای بود که علیه خدا شورید. شیطان بود که انسان را به انجام آنچه برخلاف ارادهٔ الهی بود فریفت، و بدین‌سان شرّ در زمین گسترش یافت.

اینکه چرا خدای نیکو اجازه داد شرّ در زمین گسترش یابد، برای ما همچنان به‌صورت یک راز باقی خواهد ماند. اما آن‌چه روشن است این است که خداوند شیطان و قوت او را در هنگامی که خود را به‌صورت انسان آشکار ساخت و در شخصِ عیسی مسیح برای گناهان ما بر صلیب جان سپرد، شکست داد. آدمِ نخستین و به تبع او همهٔ بشر، هنگامی که شرّ را به‌جای نیکی اختیار کرد، در بند گناه افتادند؛ بدین‌سان از آزادیِ عمل حقیقی خویش محروم شدیم. لیکن عیسی مسیح آمد تا ما را از چنگال گناه رهایی بخشد. تنها به واسطهٔ عیسی مسیح است که می‌توانیم آزاد شویم تا مطابق ارادهٔ نیکو ی خدا زندگی کنیم.

«عیسی پاسخ داد: آمین، آمین، به شما می‌گویم، کسی که گناه می‌کند، غلام گناه است. غلام جایگاهی همیشگی در خانه ندارد، امّا پسر را جایگاهی همیشگی است. پس اگر پسر شما را آزاد کند، براستی آزاد خواهید بود»
(یوحنا 34:8-36).