من سال‌ها پیش تعمید یافته‌ام. امروز چه معنایی دارد؟ یا آیا اصلاً معنایی دارد؟

برای من، تعمید حقیقتی بس عظیم است. هنگامی که کودک بودم و تعمید یافتم، نیازی نبود کاری کنم، چیزی بدانم، توانایی‌ای داشته باشم، موفق شوم یا تغییر کنم؛ نه اندکی و نه ذره‌ای. خدا مرا همان‌گونه که بودم پذیرفت؛ بی‌آنکه کاری کرده باشم، بی‌آنکه توانی در خود داشته باشم یا بهتر شده باشم. من عادل شمرده شدم، زیرا عیسی برای من مرد و مجازاتی را که سزاوار آن بودم بر خود گرفت و مرا با خدا آشتی داد. آن زمان چنین بود و امروز نیز چنین است. این است معنایی که تعمید همواره به من یادآوری می‌کند.

ما می‌توانیم هر صبح به خود یادآور شویم که تعمید در حقیقت چه معنایی دارد: من همان‌گونه که هستم، از آنِ خدا هستم و راهی آسمانم. همان‌گونه که هستم، می‌توانم بر عیسی تکیه کنم. تعمید برای ما شادی و سپاس به ارمغان می‌آورد، و این خود نیرویی است تا به‌سان مسیح زیست کنیم و، هرچند اندک، در ارادهٔ خدا گام برداریم.

کتاب‌مقدس تعلیم می‌دهد که ما تنها به فیض نجات می‌یابیم. نجات به فیض یعنی این‌که ما فرزند خدا هستیم بی‌آنکه شایستگی‌اش را به‌دست آورده باشیم. و این‌که همان‌گونه که هستیم به آسمان می‌رسیم. همهٔ این‌ها به‌خاطر عیسی مسیح است. هر کس که تعمید یافته و به عیسی مسیح ایمان دارد، به فیض نجات خواهد یافت.

«زیرا به فیض و از راه ایمان نجات یافته‌اید - و این از خودتان نیست، بلکه عطای خداست»
(افسسیان 8:2).