کتاب‌مقدس به‌روشنی می‌آموزد که تعمید نه نیازمند تکرار است و نه شایستهٔ آن، زیرا تعمید تنها یک‌بار برپا می‌شود و برای همیشه معتبر می‌ماند. حتی اگر انسانی پس از تعمید روی از خدا برتابد، اعتبار تعمید او از میان نمی‌رود. در هر زمان می‌تواند به سوی پدر بازگردد، زیرا او همواره در انتظار است. و بازگشت به آغوش او هرگز مستلزم تعمیدی تازه نیست.

با این حال، کسانی هستند که خواهان تعمید دوباره‌اند یا حتی بار دیگر تعمید یافته‌اند، و نیز کسانی که دیگران را بار دوم تعمید می‌دهند. بسیاری از ایشان چنین می‌پندارند که اگر کسی در کودکی تعمید یافته باشد، آن تعمید حقیقی نیست. این ادعایی بس سنگین است؛ زیرا معنایش آن خواهد بود که شما اصلاً تعمید نیافته‌اید و در نتیجه مسیحی هم نیستید. برخی می‌گویند اگر شخص در هنگام تعمید درنیابد که تعمید یافته است، آن عمل نمی‌تواند تعمیدی واقعی باشد. امّا حقیقت این است که تعمید، کاری است از خدا؛ و کار خدا هرگز به اندازهٔ فهم و ادراک انسان وابسته نیست. ما هرگز درنیافتیم که چه رخ داد آن‌گاه که عیسی برای ما بر صلیب جان داد - ما حتی در آن زمان وجود نداشتیم - امّا آن عمل همچنان از خدا بود و مایهٔ نجات ما.

از این‌رو، تعمید نباید تکرار شود. کسی که بار دوم تعمید یافته است، راهی نادرست رفته است. امّا هر که خطا کرده باشد، همواره این فرصت را دارد که گناهان خویش را نزد خدا اعتراف کند و آمرزش او را بطلبد. و خدا، آنانی را که توبه می‌کنند و ایمان دارند که عیسی مسیح همهٔ گناهان همهٔ انسان‌ها را بر صلیب کفاره داده است، می‌بخشاید.

«یک خداوند، یک ایمان، یک تعمید»
(افسسیان 5:4).