خداوند پسر یگانهٔ خویش را فرستاد تا قریب به دو هزار سال پیش بر صلیب جان بسپارد، تا کفّارهٔ گناهان ما گردد. عیسی مسیح، بر صلیب میخکوب شده، خودپرستی، بی‌ایمانی، طمع، دروغ و همهٔ خطایا و گناهان ما را بر دوش کشید. آنگاه که خدا پسر خویش را از مرگ برخیزانید، آمرزش گناهان ما برای همیشه تثبیت و مُهر ابدیت خورد.

آنگاه که ایمان می‌آوریم که عیسی بر صلیب برای گناهان ما جان سپرد و بدین‌سان ما را فدیه داد، گناهان ما آمرزیده می‌شوند. این بخششی است که به رایگان به ما عطا می‌گردد. ما می‌توانیم همان‌گونه که هستیم - گناهکارانی که از معیارهای خدای قدوس قاصر آمده‌اند - به حضور او بیاییم. موضوع بر سر اعمال ما نیست؛ بلکه تنها می‌توانیم فیض خدا را که به فراوانی عطا می‌کند، دریافت کنیم. زیرا خدا می‌دانست که در ما هیچ توانی نیست تا رستگاری و فدیهٔ خویش را «به دست آوریم»؛ از همین روست که او خود ما را فدیه داد.

به‌سبب کار عیسی مسیح است که می‌توانیم یقین داشته باشیم همهٔ گناهان‌مان آمرزیده شده‌اند. مهم نیست که چه کسی هستیم یا چه کرده‌ایم؛ می‌توانیم اعتماد کنیم که در عیسی مسیح، گناهان‌مان بخشوده‌اند. اعمال نیک یا دستاوردهای ما در پیشگاه خدا ارزشی ندارند؛ تنها در عیسی مسیح است که نجات می‌یابیم.

«به دیگر سخن، خدا در مسیح جهان را با خود آشتی می‌داد و گناهان مردم را به حسابشان نمی‌گذاشت، و پیام آشتی را به ما سپرد ... او کسی را که گناه را نشناخت، در راه ما گناه ساخت، تا ما در وی پارساییِ خدا شویم»
(دوم قرنتیان 19:5، 21).