هرگاه دل ما با این پرسش می‌تپد که آیا هنوز می‌توانم آمرزیده شوم؟، یقین بدانیم که درِ فیض خدا همچنان گشوده است. تا زمانی که گناه، دل ما را اندوهگین می‌سازد، می‌توانیم به سوی عیسی روی آوریم و آمرزش را در آغوش او بجوییم.

گاهی ممکن است خود را در این اندیشه بیابیم که گویا فیض خدا برای ما کافی نیست. ممکن است گمان کنیم گناهانی که مرتکب شده‌ایم آن‌قدر بسیار و هولناک‌اند که نمی‌توانند آمرزیده شوند. این همان وسوسه‌هایی است که شیطان در گوش ما زمزمه می‌کند. او می‌خواهد ما را از خدا دور سازد. درست است که نمی‌توان گذشته را بازگرداند یا آن‌چه را کرده‌ایم باطل ساخت، اما فیض خدا کافی است و همهٔ گناهان ما را می‌پوشاند. ما می‌توانیم با تمامی دل به بخشش و آمرزش خداوند اعتماد کنیم.

ما گناهکاریم و بارها لغزش خواهیم داشت؛ امّا خدا با همان دل مهرورز، بارها و بارها ما را می‌آمرزد. از طریق نیروی آمرزش، خدا به ما توان می‌بخشد تا در برابر گناه بجنگیم. گناه دشمنی مرگبار است و ما تا زمان مرگ با آن در ستیز خواهیم بود.

«محبت‌های خداوند هرگز پایان نمی‌پذیرد، زیرا که رحمت‌های او بی‌زوال است؛ آنها هر بامداد تازه می‌شود؛ وفاداری تو عظیم است... خداوند برای منتظران خود نیکوست، و برای هر که او را بجوید»
(مراثی ارمیا 22:3-23، 25).