تمام ادیان می‌کوشند پاسخی دهند به این پرسش که انسان چگونه می‌تواند نیکو زندگی کند و راهی به‌سوی خدا بیابد. اما مسیحیت در نقطه‌ای اساسی از همهٔ آن‌ها متمایز است: در مرکز آن نه انسان و تلاش‌های او، بلکه خودِ خدا و آنچه او به انجام رسانده است قرار دارد.

ادیان دیگر به ما می‌گویند: فرمان‌های خدایی را بجا آور، نیکوکار باش و تا می‌توانی بکوش، تا برکت یابی و یا نجات را به دست آوری. امّا پیام مسیحیت کاملاً دیگرگونه است: همه چیز از پیش برای ما انجام شده تا برکت و نجات را بیابیم. ما هرگز توانایی نجات خویش را نداریم؛ امّا عیسی مسیح، با جان خویش، بهای گناهان ما را به‌تمامی پرداخت. نجات، نه دستاورد انسان، بلکه تنها از راه فیض است - و فقط فیض - زمانی که این عطیهٔ نجات را با ایمان از خداوند دریافت می‌کنیم.

ما مأمور نیستیم محبت خدا را به‌دست آوریم یا شایستگی آن را بیابیم، زیرا او از ازل ما را دوست داشته و محبتش بی‌عیب و کامل است. بر پایهٔ این محبت و در یقینِ نجاتی که در مسیح داریم، جان ما آرام می‌گیرد. و از همین سرچشمهٔ فیض، برمی‌خیزیم تا با محبتی که خود از خدا یافته‌ایم، در خدمت دیگران بایستیم.

فیض خدا، هستهٔ مرکزی مسیحیت است. ما تنها به‌واسطهٔ فیض عیسی مسیح نجات می‌یابیم. هر دین دیگری که بر تلاش‌های انسانی و کوشش برای رسیدن به کمال به نیروی خود استوار باشد، سرانجامی جز تباهی و یأس نخواهد داشت.

«عیسی به او گفت: من راه و راستی و حیات هستم؛ هیچ‌کس جز به واسطۀ من، نزد پدر نمی‌آید»
(یوحنا 6:14).