روزی مردی ثروتمند از عیسی پرسید که چگونه می‌تواند حیات جاویدان را به‌دست آورد. آن مرد زندگی نیکویی داشت. عیسی به او گفت: «تمام دارایی خود را بفروش، آن را به فقیران بده و سپس بیا و مرا پیروی کن». آن مرد اندوهگین شد، زیرا این خواسته برایش بسیار دشوار بود. شاگردان عیسی سردرگم شدند و گفتند: «پس چه کسی می‌تواند نجات یابد؟». عیسی پاسخ داد: «برای انسان این ناممکن است، اما برای خدا چنین نیست؛ زیرا نزد خدا هیچ چیز غیرممکن نیست». این است پاسخ مسیحیت.

ما در بند خودخواهی خویش گرفتاریم. خود را بیش از هر کس دیگر دوست می‌داریم. حتی کوشش‌های ما برای دست‌یافتن به نجات نیز از خودخواهی سرچشمه می‌گیرد. اما آیا هیچ امیدی برای ما هست؟

پاسخی که مسیحیت به این پرسش می‌دهد با پاسخ همهٔ ادیان دیگر متفاوت است. در مسیحیت، تمرکز بر ما و آنچه باید انجام دهیم نیست، بلکه عیسی مسیح مرکز همه چیز است. او کاری را انجام داد که هیچ‌یک از ما توانایی‌ انجامش را نداشته و نداریم. او گناهان ما را بر خود گرفت و بر روی صلیب برای خطاها و گناهان ما جان خویش را به‌عنوان فدیه داد.

از این‌رو در دل خدا آمرزشی کامل وجود دارد؛ آمرزشی که در کتاب‌مقدس به ما اعلام شده است. این همان «انجیل» است - «خبر خوش». ما این وعدهٔ خدا را تنها به‌وسیلهٔ ایمان در بر می‌گیریم. به‌وسیلهٔ ایمان به مسیح نجات می‌یابیم و راه آسمان بر ما گشوده می‌شود.

زمانی‌که به نام پدر و پسر و روح‌القدس تعمید یافته‌ایم، یقین داریم که به خدا تعلق داریم. و در روز داوری، هنگامی که در برابر تخت خدا می‌ایستیم، دیگر نیازی نیست برای گناهان خود پاسخی بیاوریم؛ زیرا عیسی مسیح همهٔ کیفر گناهان زندگی ما را بر صلیب بر خود گرفت. پس می‌توانیم در رسیدن به آسمان یقین داشته باشیم، زیرا یقین ما بر عیسی مسیح و بر کار کامل او استوار است.

«زیرا به فیض و از راه ایمان نجات یافته‌اید - و این از خودتان نیست، بلکه عطای خداست - و نه از اعمال، تا هیچ‌کس نتواند به خود ببالد»
(افسسیان 8:2-9).