ایماندار عضوی از جماعت است. مسیحیان در پیوند با دیگر مسیحیان زندگی می‌کنند؛ به کلام خدا گوش می‌سپارند، دعا می‌کنند، در شام مقدس شرکت می‌کنند و در هدفی مشترک با یکدیگر متحد می‌شوند. همهٔ این‌ها ایمان ما را تقویت و محافظت می‌کند ـ و روح‌القدس نیز در آن‌جاست تا یاری‌مان دهد.

فرمان‌های خدا بر همهٔ انسان‌ها جاری است، و ما مسیحیان هرگز نمی‌توانیم ارادهٔ پدر آسمانی خویش را نادیده بگیریم. هر انسانی دعوت و رسالتی ویژه دارد، و خدا می‌خواهد ما در خدمت به آنان که پیرامون ما هستند، وفادار و پایدار باشیم. امّا در هنگامهٔ رویارویی با بارهای سنگین و مطالبه‌های بی‌شمار زندگی، زود درمی‌یابیم که توان انسانی ما بس اندک است. نیروی خویش را ناکافی می‌یابیم و در دل احساس کاستی و ناتوانی می‌کنیم. و در همین ضعف است که وسوسه سر برمی‌آورد، تا ما را به سرپیچی از فرمان‌های خدا بکشاند و در گرداب گناه فرو برد.

سرشت انسانی ما - آنچه کتاب‌مقدس آن را «جسم» می‌خواند - همواره ما را به سوی گناه می‌کشاند و به کاری وسوسه می‌کند که برخلاف ارادهٔ خداست؛ چه مسیحی باشیم و چه نباشیم. از این‌رو، ما پیوسته نیازمند بخشایش خداییم، نیازمند دعا، و نیازمند قوّتی که تنها از کلام زندهٔ او جاری می‌شود.

با این همه، زندگی در ایمان تنها انکار خواسته‌ها یا تلاش برای بهتر شدن نیست. بلکه ما، به‌عنوان فرزندان خدا، در آزادی‌ای زندگی می‌کنیم که او به ما بخشیده و در فیض او در امنیت به‌سر می‌بریم. در عیسی مسیح، ایمان و امید و محبت به‌عنوان عطیه‌ای الهی به ما داده شده است. و همین است که دلِ مسیحی همواره مشتاق است به عیسی نزدیک شود.

«همان‌گونه که پدر مرا دوست داشته است، من نیز شما را دوست داشته‌ام؛ در محبت من بمانید»
(یوحنا 9:15).