ما می‌توانیم از نجات خود یقین داشته باشیم. این یقین بر احساسات ما یا بر آنچه انجام داده‌ایم بنا نمی‌شود، زیرا اعمال همیشه ناقص‌اند و احساسات تغییرپذیر. اما بر کار خدا و بر وعده‌های تغییرناپذیر او می‌توان این یقین را استوار ساخت.

نخست، کتاب‌مقدس تعلیم می‌دهد که خدا جهان را محبت نمود و در مرگ عیسی بر صلیب با جهان صلح برقرار ساخت؛ پس عیسی برای تو نیز جان سپرد.

دوم، اگر تعمید یافته‌ای، به کار نجات‌بخش مسیح پیوسته‌ای؛ و بدین‌سان نجاتی را که برای همهٔ جهان است، شخصاً به دست آورده‌ای.

سوم، کتاب‌مقدس تعلیم می‌دهد که هر که ایمان آورد و تعمید یابد، نجات خواهد یافت.

آنچه ما را نجات می‌دهد، نیروی ایمان ما نیست، بلکه موضوع ایمان ماست: خودِ مسیح و وعده‌های تغییرناپذیر خدا. ایمان یعنی این‌که ما، با همهٔ ناتوانی و ضعف خود، رو به سوی عیسی آورده و از او یاری بخواهیم. عیسی گناهان ما را می‌بخشد، زیرا کتاب‌مقدس وعده داده است: «هر که نام خداوند را بخواند، نجات خواهد یافت». خود ایمان نیز عطیه‌ای است از جانب خدا، نه توانایی و نه کاری انسانی. بنابراین، اگر تعمید یافته‌ایم و به سوی عیسی بازمی‌گردیم تا برای گناهانمان طلب آمرزش کنیم و برای نجات دعا نماییم، در مسیر ملکوت آسمان هستیم.

با شرکت در شام خداوند و گوش سپردن به وعده‌هایی که با آن پیوند خورده است، ایمانمان استوارتر و نیرومندتر می‌گردد.

عیسی مسیح می‌گوید: «هر که بدن مرا بخورَد و خون مرا بنوشد، حیات جاویدان دارد، و من در روز بازپسین او را بر خواهم خیزانید... کسی که بدن مرا می‌خورَد و خون مرا می‌نوشد، در من ساکن می‌شود و من در او»
(یوحنا 54:6، 56).