لحظه‌ای تأمل کنید دربارهٔ رایانه، تلفن یا دستگاهی که اکنون با آن این کلمات را می‌خوانید. اگر کسی به شما بگوید آن دستگاه به‌صورت تصادفی پدید آمده است - یعنی همهٔ قطعات درست به‌طور خودبه‌خود و بدون برنامه کنار هم قرار گرفته‌اند - آیا باور می‌کنید؟ طبیعتاً می‌دانید که کسی آن را برای کارکردی مشخص برنامه‌ریزی، طراحی و ساخته است.

حال دربارهٔ بقیهٔ جهان و خودِ زندگی چه باید گفت؟ بی‌گمان جهان بسیار پیچیده‌تر و عظیم‌تر از هر وسیلهٔ فنی است. کافی است تنها به بدن‌های جسمانی خود بیندیشیم؛ چه شگفت‌انگیز و الهام‌بخشِ حیرت‌اند! به‌وجود آمدن چنین شگفتی‌ای قطعا فراتر از شانس یا تصادف صرف است. از سوی دیگر، جهان می‌تواند مکانی آشفته و بی‌رحم برای زندگی به نظر برسد. امّا حقیقت همچنان پابرجاست: "این خداوند، خدای پدر است که جهان را آفریده است".

ما و جهانی که پیرامون ماست، همگی به‌سبب ارادهٔ خدا وجود داریم. او جهان را آفرید و هر چیز را با هدفی معیّن به کار گرفت. هیچ‌چیز تصادفی نیست، بلکه با دقت و شگفتی آفریده شده است، تا جایی که کوچک‌ترین جزئیات نیز در نظر گرفته شده‌اند. هیچ حیاتی نه تصادفی است و نه حاصل اشتباه. تو وجود داری، زیرا خداوند اراده کرده است که وجود داشته باشی. زندگی تو حاصل طرحی دقیق و برترین محبتی است که وجود دارد.

«در آغاز، خدا آسمانها و زمین را آفرید... آنگاه خدا گفت: انسان را به صورت خود و شبیه خودمان بسازیم، و او بر ماهیان دریا و بر پرندگان آسمان و بر چارپایان و بر همۀ زمین و همۀ خزندگانی که بر زمین می‌خزند، فرمان براند. پس خدا انسان را به صورت خود آفرید، او را به صورت خدا آفرید؛ ایشان را مرد و زن آفرید ... و خدا هرآنچه را که ساخته بود دید، و اینک بسیار نیکو بود»
(پیدایش 1:1، 26-27، 31).