عیسی به مرگ محکوم شد، زیرا رهبران قوم، او را از دیدگاه دین یهود کافر می‌پنداشتند. او با تعالیم و معجزات خود نشان داد که پسر خداست و از آسمان به زمین نزول کرده است. بر اساس شریعت موسی، هرکس که خود را خدا می‌دانست «کفرگو – توهین‌کننده به خدا» محسوب می‌شد و حکم او مرگ بود.

تنها رومیان حق داشتند حکم اعدام را صادر و اجرا کنند. اما والی آن سرزمین، پونتیوس پیلاطوس، به مشاجرات دینی در میان رهبران یهود علاقه‌ای نداشت. از این‌رو، عیسی را نزد او چنین معرفی کردند که گویا می‌خواهد مردم را بر ضد قیصر (امپراتور روم آن زمان) بشوراند. پیلاطوس در آغاز قانع نشد، امّا سرانجام تحت فشار تسلیم گردید و حکم بر مصلوب نمودن عیسی داد.

هر کس در اناجیل دربارۀ مرگ و مصلوب شدن عیسی مسیح بخواند، ممکن است بپرسد: چرا کسی به این نیکویی و بی‌گناهی باید چنان مرگی دردناک و هولناک را تحمل کند؟ چرا خدا دخالت نکرد تا او را نجات دهد؟ و چرا عیسی هنگام متهم‌شدن به ناحق، از خود دفاع ننمود؟

پاسخ را در کتاب اشعیا، فصل ۵۳ می‌یابیم ــ شگفت آنکه این متن دست‌کم پانصد سال پیش از مرگ عیسی نوشته شده است. ما مسیحیان باور داریم آنچه این بخش و بسیاری آیات دیگر کتاب‌مقدس می‌گویند حقیقت محض است: "از آغاز این، نقشهٔ خدا برای نجات بود". عیسی بر صلیب به‌خاطر گناهان ما جان داد؛ خدا پسر یگانۀ خود را فرستاد تا رنج کشد و بمیرد تا ما نیازمند تحمل آن نباشیم. او کفّارۀ گناهان ما را پرداخت.

«حال آنکه به سبب نافرمانیهای ما بدنش سوراخ شد، و به جهت تقصیرهای ما لِه گشت؛ تأدیبی که ما را سلامتی بخشید بر او آمد، و به زخمهای او ما شفا می‌یابیم. همۀ ما چون گوسفندان، گمراه شده بودیم، و هر یک از ما به راه خود رفته بود، اما خداوند تقصیر جمیع ما را بر وی نهاد»
(اشعیا 5:53-6).