کتاب‌مقدس بهشت را در جایی از این جهان آفریده‌شده مکان‌یابی نمی‌کند. بهشت همان‌جاست که خدا در کمال مطلق خود ساکن است. کتاب‌مقدس می‌گوید: «او را که تنها وجود فناناپذیر است و در نوری سکونت دارد که نتوان به آن نزدیک شد، او را که هیچ‌کس ندیده و نتواند دید، تا ابد حرمت و توانایی باد. آمین» (اول تیموتاوس ۶:‏۱۶).

ازاین‌رو، نه با هیچ سفر فضایی می‌توان به حضور خدا و بهشت راه یافت، و نه با توان اندیشه و خرد انسانی. او خود از شکوه پنهان خویش بیرون آمد و آنچه را برای شناختِ بهشت لازم داریم بر ما آشکار ساخت. کتاب‌مقدس - به‌ویژه کتاب مکاشفه - تصویرهای فراوانی از بهشت به ما می‌دهد. امّا این تصویرها را نمی‌توان در یک نقشِ ساده گنجاند. شهری با ابعاد کامل و متوازن، سراسر آکنده از خیابان‌های زرّین چه هیئتی خواهد داشت؟ یا پرستشی بی‌پایان و همواره نو‌شونده که سراسر تقدیس است، چگونه خواهد بود؟ یا باغی که زیبایی‌اش همتایی در آفرینش ندارد؟ یا آن‌گاه که خودِ خدا اشک‌ها را از دیدگان پاک می‌کند، چه معنایی خواهد داشت؟ آموزگاران کهن کلیسا از بهشت با تعبیر «دیدار مبارک» یاد کرده‌اند ـ جایی که ایمانداران خدا را در آسمان رو‌به‌رو می‌بینند. و برای من، همین به‌تنهایی کفایت است تا دلم مشتاق دیدن همهٔ این‌ها باشد!

«و از تخت، صدای بلندی شنیدم که گفت: «اینک، مسکن خدا با آدمیان است، و او با آنها ساکن خواهد شد؛ و ایشان قوم او خواهند بود، و خود خدا با ایشان خواهد بود و خدای ایشان خواهد بود»
(مکاشفه 3:21).